Inle Lake!

Jeszcze tego samego wieczoru, kiedy dojechaliśmy do miejscowości nad jeziorem Inle (Nyaungshwe), postanowiliśmy rozglądnąć się za autobusem do Mandalaj albo Bagan. Wiedząc, że transport przez Birmę zajmuje naprawdę dużo czasu, nawet przy bardzo krótkich odcinkach jest to kilka godzin, nie chcieliśmy tracić czasu. W sumie jak dotąd przyjęło się, że co drugą noc spędzamy w nocnym autobusie, żeby zaoszczędzić czas zamiast jechać w ciągu dnia, szczególnie, że nasz plan podróży zakłada dwie dodatkowe opcje, ale tego jeszcze nie będziemy zdradzać. W każdym razie jest bardzo blisko realizacji 🙂 .

W Nyaungshwe ciemna noc, choć jest dopiero tuż po  19. W kilku ulicznych knajpkach nieśmiało tli się latarenka. Najpierw idziemy zerknąć na lokalny dworzec autobusowy. No niestety. Czynny tylko do 18, nie ma żywej duszy, wszystko zabite przysłowiowymi dechami. W takim razie pozostaje nam spacer po lokalnych biurach podróży, gdzie także sprzedają bilety autobusowe. W pierwszym – nie ma biletów, w drugim chcą nas naciągnąć. W trzecim proponują poranny. W końcu docieramy do czwartego, które już mieli zamykać. Biletów na nocny autobus do Mandalaj nie ma, jest na poranny, ale ten nas nie interesuje. W końcu okazuje się, że są ostatnie miejsca w nocnym autobusie do Bagan. Ok, jedziemy! Dystans – 256km, czas przejazdu 8-9h. Przyzwyczaić się, że w Birmie w autobusach raczej nie ma toalet, ALE co 2-3h autobus się zatrzymuje, pierwszy przystanek już po 2h, bo przecież kierowca zdążył już zgłodnieć – standard 🙂 Za bilet zapłaciliśmy 9000kayat od osoby, czyli ok. 30zł. Kierowca ma przyjechał po nas o 18:30 odebrać nas z hotelu i podstawić pod autobus.

Pierwsza sprawa załatwiona. Czas coś zjeść. Miasto powoli kładzie się do snu, choć ledwo wybiła 20. Udało nam się jeszcze złapać curry w rodzinnej ulicznej knajpce, gdzie byliśmy już jedynymi klientami i wróciliśmy do hotelu. Nie mamy przecież łódki na rano, a skoro mamy cały dzień to możemy cały dzień spędzić na jeziorze. Zapytaliśmy na recepcji hotelu, bo w porcie już ani żywej duszy o tej porze. Mogliśmy teoretycznie łapać coś rano, ale woleliśmy mieć pewność, że od razu będzie ktoś z samego rana na nas czekał. Wynajęcie łódki na wschód słońca to ok. 18000kayat czyli mniej więcej 55zł. Tak naprawdę to od klienta zależy, ile chce pływać, cena jest taka sama bez względu na to, czy płyniesz tylko na wschód słońca, czy chcesz wycieczkę po całym jeziorze. Ktoś przyjdzie po nas o 6:30. W takim razie trzeba się wcześnie położyć i wcześnie wstać. Budziki nastawione, Karolina jeszcze pół nocy walczyła z birmańskim internetem, żeby wrzucić post na bloga. Wszystko byłoby pięknie, gdyby nie to, że jeden z naszych telefonów przestawił sobie godzinę o pół h w tył (birmański czas), a drugi nie, w związku z czym ostatecznie budziła nas recepcja, gdy o 6:30 (choć byliśmy pewni, że jest 6), czekał już na nas nasz lokalny sternik. 3minuty, jesteśmy gotowi.

Warto się rano bardzo ciepło ubrać, wschód słońca jest niesamowity, ale nie mając ciepłych ubrań na sobie, nikt nie będzie mógł się skupić na widokach, myśląc o tym, co zrobić, żeby nie zamarznąć.

Słońce powoli wyłania się zza horyzontu. Pojawiają się tradycyjni rybacy. I choć o tej porze jest to bardziej zwykła komercha i biznes, nikt nie odmówi uroku tym niesamowitym widokom. Uwierzcie, że bardzo ciężko było zdecydować, które zdjęcia wybrać.

Dalej zaczyna się typowa w tym miejscu wycieczka po całym jeziorze. Sam decydujesz, kiedy kończysz. Zaczęliśmy od tradycyjnego miejsca wyrobu srebra. Wszystko robione ręcznie, zgodnie z wieloletnią tradycją. Ma to swoje odbicie w cenach, bo oczywiście cały warsztat połączony jest ze sklepem. Mile widziane jest kupno drobiazgu, ale bez przesady, nie jest to obligatoryjne.

Przepływając między pływającymi wioskami, mogliśmy się napatrzeć na życie i codzienną rutynę zwykłych mieszkańców tutejszych okolic. Co porusza do głębi, to fakt, że mimo nie raz niesamowitej biedy, choć dla Birmańczyka możesz być zwykłym, rozpieszczonym białasem – niezłym źródłem zysku, jeśli uda ci się cos białasowi wcisnąć, mimo, że niejednokrotnie widzi się ludzi wychudzonych, schorowanych, to ci ludzie nigdy nie przejdą obok drugiego człowieka, nie obdarzając go ciepłym, serdecznym uśmiechem. A do białasa niejednokrotnie podejdą i mimo bariery językowej, będą próbować się mimo wszystko porozumieć, zapytają skąd pochodzisz i życzą ci dobrego dnia. Nie bez powodu Birma jest nazywana krajem uśmiechniętych ludzi.

Docieramy do wyspy, na której znajduje się pagoda i lokalny targ. Swoją drogą jeden z najbardziej prawdziwych i świetnych targów, na jakim byliśmy, ale o tym za chwilę.

Pagoda Phaung Daw Oo Paya o tyle interesująca, że w centralnej części pagody znajduje się kilka antycznych przestawień Buddy. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że posągów to wcale nie przypomina…

To już nie pierwszy raz, kiedy się z tym spotykamy. Taka sama historia była na wzgórzu Golden Mount w Bangkoku. Otóż od lat przyklejane płatki złotej folii sprawiły, że posążki całkowicie straciły swój oryginalny kształt. Pamiętajmy, że tutaj bezpośrednio do posążków nie mają wstępy kobiety. Dlaczego? Otóż przyjęło się, że kobiety są nieczyste i niegodne ze względu na to, że przechodzą menstruację.

I wspomniany targ – o tej porze jeszcze totalnie pozbawiony wścibskich turystów, dosłownie zalany tubylcami kupującymi lokalne warzywa, owoce, siedzący sobie na porannej herbatce, starsze babcie, które piekły niesamowicie tłuste ciastka, Birmańczycy niosący swoje zakupy na głowach. Tak, bardzo chcieliśmy tu zostać dłużej.

Wracamy na łódkę, płyniemy dalej. Tym razem warsztat, w którym lokalne kobiety tkały piękne szale, apaszki, pościele itd. Z lotosu i jedwabiu. Wszystko w tradycyjny sposób. Robiło wrażenie, ceny oczywiście horrendalne, ale widać, że jest to bardzo praco- i czasochłonne.

Po drodze zaglądamy jeszcze do lokalnych rzemieślników, oglądamy jak wyrabia się łódki z teki, tradycyjne parasolki.

Docieramy do warsztatu, gdzie robi się lokalne papierosy. Zamiast bibułki – liść, w środku tytoń i olejek różany. Jest wersja delikatniejsza i mocniejsza. Można oglądać, jak wyrabia się te papierosy, popalając sobie dla spróbowania na miejscu. Można też kupić na miejscu. I tu mała rada – tak, zobaczycie podobne papierosy w lokalnych sklepach, na targu, wszędzie. Ale ten aromat i tytoń jest zupełnie inny. Wiemy, bo próbowaliśmy też tych sklepowych i to jest zupełnie coś innego.  PS. Tu też można się targować, bo ceny są dość wygórowane, jak na papierosy

Ostatecznie podpływamy do wioski Inthein, która w zasadzie nie różniłaby się pewnie niczym innym od innych wiosek w Birmie, ale gdy podejdzie się jakieś 20minut w głąb lądu, dotrze się poprzez korytarz zapchany straganami do kompleksu Shwe Inn Thein Paya, w którym znajduje się 1054stup. Przejście między nimi robi wrażenie. Kazda jest ufundowana przez innego darczyńcę, naznaczona tabliczką, kto ją zasponsorował.

Po drodze lunch – curry z rybką i curry wegetariańskie – tak, w kuchni birmańskiej można znaleźć liczne wpływy z Indii i czas kierować się ku miastu, skoro mamy zdążyć na autobus. Po drodze mijamy tubylców zajętych codzienną toaletą w rzece

Ostatni rzut okiem na Inle Lake. Tak, wschód słońca był niesamowity, ale to miejsce jest całkowicie inne o każdej porze dnia i nocy.

Dalej zaś ruszamy w drogę do niesamowitego Bagan, które, myśląc o Birmie, przynajmniej nam, przychodzi do głowy jako pierwsze. Nigdzie na świecie nie ma tak pięknych wschodów i zachodów słońca jak w Birmie, w kraju uśmiechniętych ludzi.  Ale to udowodniać będziemy w kolejnych wpisach!