San Pedro de Atacama

Tym razem, jako że zbyt wiele do roboty nam nie zostało, postanowiliśmy wreszcie się wyspać i na spokojnie zjeść śniadanie i bez żadnego pośpiechu spędzić ten dzień. Trzeba przyznać, że po wyprawie rowerowej po Atacamie tyłki były nieco obolałe 🙂

Dalej ruszyliśmy w miasteczko ogarnąć nasz nowy hostel, gdzie się dokładnie znajduje, bo prawda jest taka, że każda mapa, ale też każdy tubylec mówił o adresie, którego szukamy, zupełnie co innego. Stwierdziliśmy więc, że zostawimy nasze bagaże w dotychczasowym hostelu i ruszymy na poszukiwania. Po drodze zahaczyliśmy o posterunek lokalnych policjantów by ich także zapytać o drogę, na wszelki wypadek. Strasznie się przejęli pomocą gringo, obdzwonili chyba pół miasteczka, żeby się upewnić, czy dobrze nam wskażą drogę. Posterunek znajduje się na takim oto placyku:

Ostatecznie dotarliśmy do hostelu, może lokalizacja nie była tak dobra, jak poprzedniego, ale za to cisza, spokój i przestrzeń. Co by nie było całe miasteczko można obejść w jakieś max 40 minut, więc wszędzie de facto jest blisko.

Do „centrum” wracaliśmy spacerkiem, zatrzymując się w kolejnych biurach, by wykupić kolejną wycieczkę do Boliwii, która być może tym razem się odbędzie. Wykupiliśmy nieco droższą opcję- 100 000 pesos, ale z pewniejszą firmą, polecaną przez wszystkich tubylców. O trasie nieco później.

Dalej pomknęliśmy w poszukiwaniu czapek, które będą nas chronić przed słońcem (gdyż jesteśmy w posiadaniu zimowych), bo na takiej wysokości, na jakiej będziemy się znajdować, słońce będzie grzało nieubłaganie. Można kupić np. taką z lamiej wełny, której jednak nie wybraliśmy.

Uzupełniliśmy jeszcze zapasy przekąsek na drogę i przespacerowaliśmy się po miasteczku. W skrócie wygląda ono tak, jak poniżej. Maleńkie, ale bardzo przyjemne.

Postanowiliśmy zatrzymać się jeszcze w naszym poprzednim hostelu, bo szczerze mówiąc chcieliśmy odciągnąć moment dźwigania plecaków i 10 litrów wody, którą zakupiliśmy dzień wcześniej na wycieczkę. Poza tym lekki chill out nigdy nikomu jeszcze nie zaszkodził. Dlatego też wylegiwaliśmy się na hamakach wsłuchując się w rytm chilijskiej muzyki, popijając ostatnie piwo aż do Peru zapewne, bo wysokość nam na takie przyjemności nie pozwoli. Wreszcie udało się też nadrobić zaległości na blogu, na którym ostatnio nie mieliśmy czasu nic pisać.

Dzień ten upłynął nam wiec na słodkim lenistwie, którego do końca naszego pobytu w Ameryce Południowej już nie zaznamy, bo teraz będzie już tylko intensywnie, byśmy zdążyli wszystko zrobić tak, jak sobie zaplanowaliśmy. Naładowaliśmy nasze akumulatory i możemy jechać dalej i jeszcze dalej 🙂

W skrócie o naszych dalszych planach, bo pewnie przez najbliższych kilka dni nie będziemy mieć dostępu do Internetu. Wycieczka trwa 3 dni. Jutro o 7:45 wyjeżdżamy, mijamy granicę z Boliwią i jedziemy podziwiać kolejne laguny, flamingi, gejzery, wulkan, będziemy kapać się w termalnych wodach. Pierwsza noc będzie zapewne szokiem, bo temperatura nie tylko na zewnątrz, ale także w tzw. hotelu często spada poniżej 0. Dodatkowo nie ma ciepłej wody, ale kto by chciał brać prysznic i ściągać z siebie ubrania, gdy jest tak zimno J Elektryczność tej nocy jest tylko przez 2 h, jest to jedyna szansa na szybkie podładowanie telefonów, aparatów, etc. Poruszać się będziemy cały czas jeepem. Posiłki w trakcie wycieczki mamy zapewnione- śniadanie, lunch, kolacja. Jeśli będziemy bardzo zamarzać w nocy, można wypożyczyć dodatkowy gruby śpiwór. Dalej jedziemy zgodnie z poniższą mapą przed siebie, zatrzymując się na noc w hotelu, w którym wszystko zrobione jest z soli. Dodatkową atrakcją będzie ciepła woda J Następnie trzeciego dnia wstajemy z samego rana, by już na Salar de Uyuni czyli najbardziej zasolonym miejscu na świecie (ponad połowa światowych zasobów soli) podziwiać wschód słońca. Dalej zobaczymy jeszcze cmentarzysko starych pociągów, które podobno robi niesamowite wrażenie. Kończymy w Uyuni, skąd mamy już zarezerwowany nocny autobus do La Paz. To tak w bardzo wielkim skrócie, szerzej będziemy opisywać już z La Paz, czyli, jeśli nic nam nie pokrzyżuje planów, w okolicach środy.(Nasza trasa zaznaczona jest na czerwono)

Nie martwcie się więc o nas, do środy nie będziemy mieć czasu ani sposobności, by tutaj cokolwiek wrzucić.

Tymczasem adios, bądźcie zdrowi, my jedziemy wysoko ku niebu 🙂